Jest procesem fizjologicznym związanym z wiekiem i starzeniem się gałki ocznej. Starzenie doprowadza do utraty lub zmniejszenia możliwości akomodacji oka czego efektem jest pogorszenie widzenia z bliskiej odległości. Zwykle pierwsze objawy pojawiają się po 40 roku życia i wtedy najczęściej konieczna jest korekcja wady.
Takie zmniejszenie elastyczności gałki ocznej upośledzające akomodację występuje u wszystkich, niezależnie od tego czy wyjściowo występuje nadwzroczność, krótkowzroczność czy też początkowo nie ma żadnej wady wzroku. W starczowzroczności można oczywiście skorygować widzenie z bliska okularami, ale zaburzy to jednocześnie widzenie dalekie. Rozwiązaniem w takich przypadkach mogą być okulary dwuogniskowe lub progresywne. Podobnie jest możliwość zastosowania dwuogniskowych lub progresywnych soczewek kontaktowych. Coraz bardziej popularne jest zabiegowa korekcja starczowzroczności. Trzeba pamiętać, że gdy chory wyjściowo jest krótkowidzem objawy pojawiają się stosunkowo późno, ponieważ intuicyjnie zaczyna on zdejmować okulary, aby dobrze widzieć z bliska.